هلن لویت “عکاس خیابانی”

هلن لویت عکاس خیابانی سورئالیست ، فیلم ساز و پیشگام عکاسی رنگی در نیویورک بود اون با تمرکز بر روی نشان دادن ابعاد مستند اجتماعی عکاسی خیابانی را متحول کرد.

هلن لویت (Helen levitt) عکاس خیابانی ، در سال ۱۹۱۸، در خانواده ای از طبقه متوسط روسی – یهودی در نیویورک به دنیا آمد. او در همین شهر به تحصیل پرداخت و بیشتر از ۶۰ سال عکاسی نمود.

لویت، در طی سالها عکاسی، از افراد در همه سنین و در همه قوم ها و نژادها عکاسی کرد. همچنین خیابانهای شهر مرکز توجه وی و سوژه اصلی کارهایش قرار داشت. اکثر سوژه های وی از افراد طبقه پائین اجتماع بودند، مخصوصا کودکان، اما وی هرگز کارهایش را به عنوان اسنادی اجتماعی و تاریخی منظور نکرد و آثارش همیشه جنبه غیر رسمی داشت.

طی سالهای ۱۹۳۹-۱۹۳۸، با واکر اوانز Walker Evans شروع به مطالعه و یادگیری عکاسی کرده و در سالهای بعد، همیشه از اوانز به عنوان یک مربی و دوست بسیار خوب یاد می کرد.

در استودیوی واکر اوانز بود که وی با جیمز اجی James Agee ملاقات کرد. اجی کسی بود که بعدها مقدمه ای بر اولین کتاب لویت، A Way of Seeing نوشت. (کتابی که در سال ۱۹۴۶ نوشته شد اما تا سال ۱۹۶۵ به چاپ نرسید). در سال ۱۹۴۱، لویت به مکزیک سفر کرده و آثارش در این سفر را در سال ۱۹۹۷ در کتابی تحت عنوان “شهر مکزیک” منتشر کرد.

هلن لویت “عکاس خیابانی” ، در سال ۱۹۴۳، نمایشگاهی انفرادی در موزه هنرهای مدرن نیویورک برگزار کرد. همچنین کارهایش را به طور منظم در Fortune، Harper’s Bazaar، Cue و Time به چاپ رساند.

از جمله کارهای وی،می توان به همکاری وی با اجی در دو فیلم( The Quiet One 1949) و In the Street(1952) )اشاره کرد که جوایزی را نیز در فستیوال های Venice و Edinburgh Film از آن خود کرد.

بین سالهای ۱۹۵۲-۱۹۴۹، خصوصا در دهه ۱۹۵۰، لویت به دلیل عدم برخورداری کامل از سلامتی و همچنین کارگردانی فیلم و ویراستاری، کمتر به عکاسی پرداخت.

وی در سالهای ۱۹۵۷-۱۹۵۶، در Art Students League دررشته هنر نیویورک به تحصیل پرداخت.

در سال ۱۹۵۹، توانست کمک هزینه تحصیلی Guggenheim رابرای تحصیل در رشته روش های فنی و تکنیک های عکاسی رنگی به عنوان جایزه دریافت کند. این کمک هزینه تحصیلی در سال ۱۹۶۰، دوباره تمدید شد.

در دهه ۶۰، وی به دهکده Greenwich نقل مکان کرده و در جریان این تغییر مکان، مناطق دیگری از نیویورک، از جمله Spanish Harlem، Brooklyn و Lower East Side نیز مورد توجه وی قرار گرفت.

در سال ۱۹۶۳، پروژه عکسهای خیابانی مستند وی از این دوره که با اسلاید رنگی تهیه شده بود، در موزه هنرهای مدرن به نمایش درآمد که البته در مدت کوتاهی به سرقت رفتند و هرگز دوباره به دست نیامدند.

فعالیتهای عکاسی لویت به مدت چندین سال کاهش یافت، ولی در سال ۱۹۷۱ دوباره به عکاسی خیابانی رو آورده و در سال ۱۹۷۴، نمایشگاهی از این آثار که به صورت اسلایدهای رنگی تهیه شده بودند، در موزه هنرهای مدرن برگزار کرد. وی در سال ۱۹۷۶ در هنر عکاسی به عنوان یک استعداد ملی شناخته شد.

در سال ۲۰۰۱، کتاب وی با عنوان Crosstown، با عکسهائی از دهه ۱۹۳۰و ۱۹۴۰ Harlem، یک سری کامل عکس رنگی در سال ۱۹۶۰ و همچنین عکسهای سیاه و سفیدی که در دهه ۸۰ و ۹۰ عکاسی شده بود، منتشر شد. این کتاب تغییرات فرهنگ و تمدن خیابانهای نیویورک و همچنین تکامل تدریجی و تحول دید عکاسی لویت را نشان می دهد.

همچنین در سال ۲۰۰۳، کتابی از وی تحت عنوان Here and Now منتشر شد که کلکسیونی از عکسهائی بود که او در سالهای ۱۹۹۰ عکاسی کرده و قبل از این تاریخ هرگز در جائی به چاپ نرسیده بود.

هلن لویت عکاس خیابانی سورئالیست ، فیلم ساز و پیشگام عکاسی رنگی در نیویورک بود اون با تمرکز بر روی نشان دادن ابعاد مستند اجتماعی عکاسی خیابانی را متحول کرد او که تحت تاثیر فیلم های صامت و سورئال بود ساکنین محله های فقیر نشین را مثل صحنه های  نمایشی در قالب اجرا و تئاتر به نمایش در می آورد.

هلن لویت عکاسی را به عنوان یک قالب هنری در نظر میگرفت او توانست این کار را انجام بدهد و یکی از مهمترین دلایلش هم تاثیر فیلم های صامت بود او از زمانی که جوان بود طرفدار فیلم های کمدی ساخت باستر کیتون و چالی چاپلین بود .

مثلا عکس یک زن رو میبینیم روی یک کالسکه خم شده به نظر میرسد که بالا تنه توسط کالسکه بلعید شده مثل کارهای چالی چاپلین موضوعات نه فقط یک کابرد ندارن بلکه زندگی خودشان را کسترش میدهند انسان را به چالش وا می دارن لویت از این استراتژیک به منظور تشدید طنز در عکسهایش استفاده میکند .

در آغاز دهه ۱۹۴۰ لویت به فیلم سازی علاقمند ترمیشود سالهای ۴۶_۱۹۴۵ اولین فیلم مستند به اسم “در خیابان ” را ساخت او به متدهای متکی بود که قبلا در عکاسی امتحان شده اند و زندگی روزمره ساکن هارلمن رو در قالب یک نمایش تئاتر همراه با لحظات سورئال نشان میدهد این سبک موفقیت بزرگی بود و باعث ساخت فیلم بعدی او به نام ” شخص خاموش ” شد که به خاطرش نامزد دریافت اسکار شد.

با این حال در پایان دهه ۱۹۵۰ او به سراغ عکاسی برگشت و شروع به کار با فیلم رنگی کرد ولی پارامترهای فنی مثل فضای شهری تغییر کرده بود به دلیل زمان های نوردهی بالا به فیلم رنگی عکسها ساکن تر شده بود بچه ها و بزرگتر ها از فضای عمومی رانده شده بودند دیگر در خیابان زندگی جریان نداشت حال دیگر هلن لویت بچه ها رو به دام افتاده در بین کالاهای مصرفی نشان می داد آن قوطه وری بچه گانه در بازی ناپدید شده بود.

پیشرفت هلن لویت از عکاسی خیابانی به سمت فیلم سازی و پیشتازی در عکاسی رنگی نشان میدهد ، بهترین کارهای او مربوط به دوره دهه ۱۹۷۰ است ۴۰ عکس رنگی او از خیابان های نیویورک در موزه مدرن نیویورک به نمایش درآمد. نمایشگاهی که به عنوان اولین عکاسی رنگی جدی در دنیا شناخته شده است.

لویت در عکاسی رنگی پیشکسوت بود، از سال ۱۹۵۹ به طور جدی عکاسی رنگی را آغاز کرد، وقتی جایزه Guggenheim برای شناخت محله فقیرنشین(طبقه متوسط) را گرفت، به عکاسی رنگی روی آورد.

هلن کاملا” مستقل بود، هرگز ازدواج نکرد و با گربه اش، در آپارتمانی در روستای گرینویچ زندگی می کرد.

توماس روما، در حدود ۲۵ سال با او دوست بود و مدیر عکاسی و مدیر دانشگاه کلمبیا، درباره هلن می گوید: به وضوح می دانم که نام ” هلن لویت ” تا ابد در فهرست بزرگترین عکاسان جهان باقی خواهد ماند.

هلن لویت ” در ۲۹ ماه مارچ در سن ۹۵ سالگی در روستای گرینویچ از دنیا رفت.

نمایشگاه لارنس میلر برای قدرانی و یادبود این عکاس فقید، تعدادی از عکس های سیاه سفید وی را که از جمله بهترین های ۷۰ سال دستاورد عکاسی ایشان بود، از ۹ تا ۲۶ ماه می سال ۲۰۰۹ در راهروهای طولانی به نمایش گذاشت.

این عکاس همیشه و در تمامی گفتگوهایش در طول زندگی پرفراز و نشیب حرفه ای اش همواره بر این جمله اصرار داشت که: “به عکسها ایمان داشته باشید نه به کلمات.”

بیشتر بخوانید

رابرت فرانک “عکاسی مستند و خیابانی “

رابرت دوانو ” عکاس خیابانی “