عکاسی خیابانی (بخش سوم)
در دو بخش قبلی با عکاسی خیابانی آشنا شدیم. حالا میخوام بهتون بگم که از کجا و به چه شکلی شروع کنیم.در عکاسی خیابانی روانشناسی و مردم شناسی اهمیت زیادی دارد.یک عکاس خیابانی باید روانشناس و مردم شناس خوبی باشد.باید بداند چطور به مردم نزدیک شود و چطور با افراد آشنا شود.درست است که برای یک عکاس خیابانی پرسه زدن در خیابان و دنبال سوژه گشتن تفریح است
اما مهم ترین نکته پیدا کردن لحظه ها و لوکیشن های خوب و آشنایی با سوژه ها و شنیدن داستان زندگی آن ها است که منجر به گرفتن یک پرتره ناب از سوژه می شود.
* تقریبا همیشه وقتی دلم برای عکاسی تنگ می شود به سراغ عکاسی خیابانی و مردم نگاری می روم.
در واقع یک عکاسی خیابانی باید خود را در بند قوانین عکاسی و زمان نکند.
هر زمانی که خواست به خیابان برود ،به دنبال سوژه بگردد و دست به دوربین شود.
و هر طور که لذت می برد عکاسی کند.
شخصاً عکاسی از بازار را دوست دارم مخصوصا بازار تهران که برایم جذابیت زیادی دارد.
مردم در بازار ها متوجه حضور عکاس نیستند و تمام توجهشان به مغازه ها و کار خودشان است
پس بهتر میتوان به آنها نزدیک شد و بدون جلب توجه عکاسی کرد.
ضمن اینکه در بازار مردم با فرهنگهای متفاوت و خاص هستند.که سوژه های جالبی برای عکاسی می توانند باشند.
اما هیچ زمانی خودم رو مجبور به عکاسی نمی کنم.
در واقع هر زمانی که سوژه خوبی پیدا کنم عکاسی می کنم و الزاماً اصراری ندارم که یک مجموعه عکس تهیه کنم یا نه.
به بیان دیگر حسن عکاسی خیابانی در لذت بردن از عکاسی است.
در عکاسی خیابانی معمولا سوژه ها با تیپ و ظاهر خاص بیشتر توجه عکاس رو جلب می کنند ولی گاهی لازمه از آنها اجازه بگیریم.
در واقع با این کار به سوژه احترام می گذاریم. پس حتی اگر کاملا مشخص باشه که سوژه درجریان عکاسی ما بوده و یا اون ژست قبلی رو نداشت مهم نیست چون با اینکار چیزی از ارزش عکس ما کم نمیشه. چون ما اخلاق حرفه ای رو رعایت کردیم.
در خیابان گاهی سوژه های را می بینم که حس می کنم اونقدر خوبه که ارزش داره به هر نحوی ازش عکاسی کنم.
در اینجور مواقع اگر مطمئن باشم که برای سوژه دردسری ایجاد نمی شود اجازه ای نمیگیرم. وسعی میکنم متوجه عکاسی نشود.
زیرا نمی خواهم کیفیت کادر عکس پایین بیاید.
من برای گرفتن یک عکس که بتوانم آن جور که دلم بخواهد لذت ببرم هرکاری می کنم اما هیچ زمانی هم باعث دردسر سوژه نمی شوم.
درباره این دردسرها به مورد های زیادی برخورد کردم که درآینده بطور مفصل به آنها اشاره خواهم کرد .
فقط به این نکته اشاره کنم که در بین عکس های خیابانی که می گرفتم ، از مردی در حال گدایی عکس گرفتم که باعث خودکشی و مرگ پسر جوان او شد.و حتی عکس یک مادر دستفروش که باعث شد از من شکایت کنند.
و مورد عجیبی که از مردی عکاسی کردم که متوجه شدم هیچکس نمیداند این آقا دستفروش هست و وقتی خود را معرفی کرد فهمیدم پدر یکی از همکارانم است. این موارد گوشه ای از دردسرهای عکاسی خیابانی هستند که برای سوژه های جذابتون می توانید به وجود بیاورید.
پس از همه شما عزیزان خواهش می کنم در موقع عکاسی اخلاق را رعایت کنید و خودخواهانه به موضوع نگاه نکنید.
همانطور که قبلا اشاره کردم مهم ترین مزیت عکاسی خیابانی این است که میتوانی با مردم ارتباط برقرار کنی،
درد دلهای آن ها را گوش دهی و از داستان زندگیشان مطلع شوید.
این برای من خیلی جذاب هست. و دوستان زیادی در این چند سال به واسطه عکاسی پرتره خیابانی پیدا کردم.
درست است که ارتباط گرفتن با غریبه ها کار راحتی نیست ولی یک عکاس مردم نگار باید روانشناس خوبی باشد تا بداند با هر کس چطور باید ارتباط بگیرد.
اوایل که توی نشریات همشهری محله مشغول به کار شدم برای من هم کار ساده ای نبود که سریع با مردم ارتباط بگیرم ولی توی همون یکی دو ماه اول توانستم روش های ارتباط گرفتن سریع را یاد بگیرم.
پس این را بدانید که هر کس با کمی تمرین می تواند بخوبی ارتباط گرفتن را یاد بگیرد. این رمز موفقیت یک عکاس خیابانی است.
در مواردی هم بعضی از سوژه ها از این ارتباط و هم صحبتی خوششان نمی آید پس اصرار نکنید و فقط عکاسی کنید.
برای تمرین پیشنهاد می کنم توی مترو یا تاکسی و یا توی صف سبد کالای دولت امید با مردم هم صحبت بشید و سعی کنید از داستان های زندگیشان بشنوید.
اینکه شما تا چه حد بتونید توی زندگی آنها نفوذ کنید در واقع مهارت شما را برای ارتباط گرفتن نشان می دهد.و متوجه می شوید که در چه سطحی هستید.
مهم این است که شما از این ارتباط گرفتن نترسید و با خیال راحت تلاش کنید.
آن وقت خواهید دید که حتی عبوس ترین افراد هم با شما همراهی خواهند کرد و می توانید به راحتی با آنها ارتباط بگیرید و با خیال راحت عکاسی کنید.
خیلی از عکاسان از عکاسی خیابانی واهمه دارند در بخش بعد در باره ترس عکاسان از عکاسی خیابانی اشاره می کنم.
تالیف: محمدرضا طائب
بیشتر بخوانید
