جولیا مارگارت کامرون ” عکاس پرتره “

دوران عکاسی جولیا کامرون تنها ۱۱ سال به طول انجامید؛ اما در همین دوران آثار ماندگاری از خود بر جای گذاشت. کارهای او تاثیر مهمی بر گسترش عکاسی مدرن و بویژه عکاسی از چهره (پرتره) داشته است؛ بویژه تکنیک نمای نزدیک و برش خورده از چهره که او در پدیداری و گسترش آن کمک شایانی کرد، امروزه یکی از تکنیک‌های مهم در عکاسی از چهره به شمار می‌رود.

جولیا مارگارت کامرون (Julia Margaret Cameron) در ۱۱ ژوئن ۱۸۱۵درکلکته، هندوستان به دنیا آمد ، و در همان سرزمین بزرگ شد.در ۲۳ سالگی با مدیر انگلیسی ثروتمندی که درهندوستان رتبه اجتماعی بالایی داشت ازدواج کرد.

بر اساس سر شماری رسمی، در تاریخ ۷ آوریل ۱۸۶۱ ساکنان دیمبولالاج در منطقه فرشواتر جزیره وایت یازده نفر بودند.پنج نفر از اینان اعضای خانواده کامرون و شش نفر دیگر خدمتکارانشان بودند.چارلز هی کامرون (پدر جولیا) که ۶۶ سال داشت،زمینداری بود که قبلا به کار وکالت اشتغال داشت.

او زنی بود که همواره خدمتکارانی دوروبرش بودند و اگر چه مشغله ای جز رسیدگی به امور خانه نداشت،اما هیچ گاه دست به انجام کوچک ترین کاری نمی زد.با این همه،پس از ۴۰ سالگی با تسلطی کامل به سرگرمی پیچیده،آلاینده و دست و پاگیر قرن نوزدهم که همانا عکاسی بود،

پرداخت.اراضی چارلز کامرون در سیلان (سریلانکای فعلی)واقع بود و او پس از آن که ساکن جزیره وایت شد.غالبا به سیلان می رفت .

در یکی از این سفرها که در اواخر ۱۸۶۳ صورت پذیرفت،دختر او و شوهرش که همراه وی بودند،یک دوربین عکاسی برای جولیا مارگریت کامرون سوغات آوردند تا اوقات تنهایی خود را با آن پر کند.

این دوربین یکی از همان دوربین های جعبه ای شکل خاص دوران ویکتوریا بود که یک عدسی فرانسوی ژامن داشت.همچنان که در آخرین دوران عکاسی جولیا،تصاویر منفی وی غالبا نقص داشتند و بدون دقت ظاهر می شدند.او در ابتدای کار دوماه وقت صرف کرد تا بتواند یک تصویر منفی را به درستی بگیرد.سرانجام در ۲۹ ژانویه ۱۸۶۴،کامرون اجرای آخرین مراحل این شیوه دشوار را با موفقیت پشت سر گذاشت.

نخستین تکچهره او که آن رااز دختربچه نه ساله ای گرفت.و از لحظه عکسبرداری تا چاپ۷ ساعت طول کشید.این۷ ساعت نقطه شروع پیشرفت جولیا در کار عکاسی بود و سبب گردید که وی مبدل به یکی از بزرگترین عکاسان تکچهره قرن نوزدهم شود.

جولیا علی رغم پشتکاری که از خود نشان داد و با وجود آن که کارهایش موفقیت آمیز بود،اگربا لرد تنیسون ملک الشعرای ملکه ویکتوریا که همسایه او در فرشواتر بود، آشنا نمیشد . هرگز به افتخار بزرگی در عرصه عکاسی نایل نمی آمد.

تنیسون به زودی در برابر دوربین عکاسی او قرار گرفت و مشاهیر دیگری را نیز به انجام این کار راضی کرد. کامرون تنها از یک طرف به مدل های خود نور می تاباند(برای برخی عکس های نیمرخ جولیا جکسون فقط از نور آتش استفاده کرد) و زمان های نوردهی خود را بیشتر بر حسب دقیقه محاسبه می کرد تا ثانیه .

در میان عکس های کامرون حتی یک عکس هم وجود ندارد که بر روی آن نشانه ای از تکان خوردن مدل آشکار نباشد. شناخت شخصیت انسانها بر اساس شکل ظاهری جمجمه شان در دوران ویکتوریا در اوج تداول بود و این احتمال هست که جولیا مارگارت کامرون اندیشیده که با نشان دادن کامل شکل سر نویسندگان ، نقاشان و دانشمندان ،بهتر خواهد توانست جوهره ی استعدادهای ذهنی آنان را بنمایاند. همچنین می توانیم فکر کنیم که برای آنها آسان تر بود که طی زمانهای نوردهی طولانی که کامرون اعمال می کرد، مستقیما در یک عدسی بزرگ برنجی چشم ندوزند.

اگر چه جولیا مارگارت کامرون در چهره مردان نامدار به جست و جوی هوشمندی آنان می پرداخت، اما در انتخاب مدل های زن خود ، به زیبایی آنان توجه داشت. خدمتکار شخصی وی ماری هیلیر یکی از مدل های مورد علاقه اش بود و کامرون چندان از او در هیات مریم مقدس عکس گرفت که گاه او را مریم مقدس صدا می کردند .

جولیا مارگریت کامرون همچنین می کوشید با نقاشان به رقابت پردازد و این کار را با مجموعه تصاویری که برای کتاب تنیسون موسوم به چکامه های شاه تهیه کرد ، به انجام رساند.

پیدا است که کامرون آنقدر که به میزانسازی دقیق عکس ها یا مراحل حساس و خسته کننده فراینده عکاسی توجه داشت ، به کیفیت جامه ها وپس زمینه ها نمی اندیشید .

خانواده کامرون در ۱۸۷۵ در سیلان رفتند تا برای همیشه در آنجا زندگی کنند. اگر چه جولیا مارگریت کامرون باز هم به کار عکاسی می پرداخت و بیشتر از کارگران تامیلی کشتزارهای همسرش عکس می گرفت ،

مارگریت به همراه خانواده اش در ۱۸۷۵ به سیلان رفتند و از آن پس بیشتر وقت خود را صرف خانواده اش کرد و پس از یک دوره تحمل بیماری سخت در ۲۶ ژانویه ۱۸۷۹ در سن ۶۱ سالگی درگذشت.

دوره عکاسی (چهره) جولیا بیش از ۱۱ سال طول نکشید و در این زمان توانست عکس‌های پرتره از چهره‌های نامدار آن دوره ثبت کند، همچون چارلزداروین، آلفرد تنیسون، کارلایل، جی. اف. واتس، لانگفلو، سر جان هرشل و بسیاری دیگر که فرآیند عکاسی از آنان در کارگاهی با کاربری مرغداری در گذشته و با تحمل نور آفتاب صورت می‌پذیرفت.

شاید نکته مهم در شهرت عکس‌های او عدم وجود فوکوس دقیق باشد که حتی شاید یک اشتباه تلقی گردد اما به نقطه عطفی در عکاسی او مبدل گشت. و به سخن او “آن هنگام که فوکوس را تنظیم می‌کنم، به محض آنکه حس کنم زیباست، همانجا توقف کرده و برای به دست آوردن فوکوسی دقیق که دیگر عکاسان ترجیح می‌دهند، لنز را دیگر نمی‌چرخانم”

مجموعه عکس های او در سال‌های متمادی در موزه‌ها و نمایشگاه‌های مهم دنیا چون نمایشگاه جهانی لندن در سال ۱۸۶۷، گالری آلمان در لندن سال ۱۸۶۸ و هلند سال ۱۸۶۳و باز نمایشگاه جهانی در سال ۱۸۷۳ به نمایش گذاشته شد و مورد تحسین قرار گرفت و در سال ۱۸۷۳ فروش عکس‌هایش را آغاز کرد.

جولیا همچنین به نوشتن زندگی‌نامه خویش به نام سال‌های خانه شیشه‌ای من روی آورد که تا سال ۱۸۸۹ منتشر نشده باقی ماند.

حاصل عکاسی جولیا مارگارت کامرون که از سن ۴۹ سالگی به این حرفه روی آورد، بیش از ۳۰۰۰ عکس ارزشمند و دیدنی‌است.

در شرح زندگانی وی که پس از مرگش منتشر شده در باره برخی تکچهره های معروفی که به ثبت رسانده چنین یاد شده است : ” عکس هایی که بیش از هرتصویر دیگری شبیه تابلوهای نقاشی اند و نظیرشان هرگز در سراسر دنیا به وجود نیامده “

بیشتر بخوانید

چما مادوز «عکاس فراواقع‌گرا»

ژوزف نیسفور نی ئپس ” پدر عکاسی نوین”