ویجی “آرتورفلیگ ” عکاس برجسته قرن بیستم
ویجی عکاس مشهور و به گفته ای بزرگترین عکاس دنیا که دارای سبکی بسیار شخصی بود. بهترین عکسهای او ارائه گر دریافت فوق العاده ای از نهانی ترین و پست ترین وجوه زندگی در نیویورک هستند.ویجی که نام اصلی او آرتور ه. فلیگ بود، در ۱۸۹۹ در لهستان زاده شد و در ۱۰ سالگی به همراه خانوادهٔ خود به نیویورک رفت. والدین او مهاجرانی تنگدست بودند.
ویجی “آرتورفلیگ ” (عکاس) در مصاحبه ای که در ۱۹۶۵ انجام داد، از نخستین سال های اقامت خود در امریکا به این صورت یاد کرد: “من تحصیلات بسیار مختصری در مدرسه کردم… در ۱۴ سالگی ترک تحصیل کرده و بر سر کار رفتم. روزی در یک کاتالوگ فروش مکاتبه ای، آگهی دیدم که بلافاصله به آن جواب دادم. این آگهی مربوط به فروش یک دوربین شیوهٔ فروتایپ بود. و این زمان بود که تصمیم گرفتم عکاسی کنم.”
ویجی “آرتورفلیگ ” عکاس برجسته قرن بیستم در عکاسخانه های مختلف کار کرد و حدود سال ۱۹۲۰ در لابراتوارهای آکمی نیوزپیپرز یک دورهٔ کارآموزی فنی تاریکخانه را گذراند. پس از آن رأساً شروع به کار کرد و عکاس مستقل خبری شد.
در اواسط سال های ۱۹۳۰، مجلهٔ لایف در مقاله ای او را به عنوان یک ستاره معرفی کرد. اما در ۱۹۴۵ بود که آوازه ای بلند یافت، چرا که در این سال از سویی نخستین کتاب خود را با عنوان شهر عریان منتشر ساخت که گلچینی از بهترین کارهای او بود، و از سوی دیگر نمایشگاهی از آثار خود را در موزهٔ هنر نوین نیویورک برگزار کرد.
متأسفانه سال ۱۹۴۵ که در آن ویجی به سبب انتشار کتاب و نیز برگزاری نمایشگاه خود، به طرز گسترده ای مورد توجه مردم قرار گرفت، پایان شورانگیزترین دورهٔ کاری وی بود. او به هالیوود رفت، اما در این شهر مانند ماهیِ از آب بیرون افتاده بود.
ویجی “آرتورفلیگ ” (عکاس) ، به یادماندنی، همان عکاس سال های پیش از ۱۹۴۵ بود که با لباس می خوابید و یک بیسیم پلیس بالینش بود و همواره آمادگی داشت که شب را بیدار بماند تا بتواند سریعاً از رویدادهایی مانند قتل در محلهٔ بدنام شهر یا آتش سوزی در خانه های کارگری عکس یگیرد، همان ویجی که با ریش نتراشیده و صدای بلند دشنام می داد و سیگار می کشید، همان کسی که صندوق اتومبیلش را مبدل به دفتر کار و محل جای دادن وسایل خود کرده بود.
تاریخ عکاسی جایگاه بسیار ویژه ای را به ویجی اختصاص داده است، همان عکاسی که هم با پلیس دوست بود و هم با گانگسترها و با شکست خوردگان و حاشیه نشینان اجتماع احساس همدلی می کرد و برای تمامی این تیره بختان جامعه دلسوز بود.
ارزشمندترین دارایی ویجی، یک بیسیم پلیس و داشتن حق انحصاری نصب آن در اتومبیلش بود. از این رو، چون همواره به طرز اسرارآمیزی، بلافاصله در محل حادثه حاضر می شد، بر او نام “ویجی” نهاده بودند که برگرفته از اسم لوحهٔ ویجا است و آن صفحه ای است که حروف الفبا بر آن نوشته شده.
دغدغهٔ اصلی ویجی در تمام طول دوران کار حرفه ایش، سنخ موضوع بود و نه کیفیت سبک، هرچند که تصاویر او از گونه ای صداقت و خودانگیختگی بهره مندند که تنها خاص عکس های وی است. موضوع مورد علاقهٔ او، عکس گرفتن از مردم در حالت طبیعی شان بود.
ویجی هیچ رازی در کار خود نداشت. در کتاب شهر عریان، تمامی توضیحات مورد نظر را دربارهٔ وسایل و فنونی که به کار گرفته، ارائه کرده است.
ویجی اگر موفق می شد یک عکس در لحظهٔ مناسب بگیرد، هیچ گاه چند متر فیلم را به هدر نمی داد و از آنجا که با میزانسازی ثابت کار می کرد،
همواره برای گرفتن هر نوع عکسی در لحظهٔ مناسب آماده بود. در مصاحبه ای که در ۱۹۶۵ انجام داد، اظهار داشت: “مردم سراسر دنیا از من راز شیوهٔ کارم را می پرسند. من در حالی که لبخند می زنم، به انان پاسخ می دهم که هیچ شیوهٔ کاری ندارم، بلکه صرفاً خودم هستم و نه چیزی بیش از این. کوشش نمی کنم تأثیر خوب یا بدی بر بیننده بگذارم. من صرفاً ویجی هستم.”
ویجی “آرتورفلیگ ” (عکاس) ، عکاسی که سبک شخصی خود را داشت. عکاسی که به گفته‌ی خودش “ثبت می کرد واقعیتی را که خیلی ها نخواهند دید” اما با دیدی هنری و اجتماعی؛ نگاهی که در زمان خودش بسیار خاص بود. او یک بیسیم پلیس به همراه داشت که شب ها با ماشین خود که حکم محل کار او را داشت در شهر پرسه می زد. و اتفاقات شب های نیویورک را ثبت می کرد و همان جا عقب خودرو عکس ها را ظاهر می کرد.
نام این عکاس آرتور ه.فیلیگ(ویجی) بود. او وحشتناک ترین اتفاقات را با شجاعت و جسارت ثبت می کرد. وی نخستین کسی بود که سر صحنه جنایت حضور داشت. او ۲۵ سال شب های نیویورک را ثبت کرد.
ویجی توانست لحظاتی از هیجان و اتفاقات زندگی را ثبت کند که کمتر کسی ثبت می کرد. او زجر در چهره آدم ها به هنگام اتش سوزی و یا کشته شدن عزیزانشان ثبت کرد.ویجی را بزرگترین عکاس شهری می دانند.
گردآوری و ترجمه : محمدرضا طائب
بیشتر بخوانید
