برنیس ابوت “عکاس مستند “

برنیس ابوت (عکاس) نامی آشناست. عکاسی که به دلیل ثبت تصاویر مستقیم پرتره و بدون واسطه ی افراد و همچنین عکس های مستندش از زندگی و جامعه آمریکایی، شناخته شده است .برنیس ابوت در سال ۱۸۹۸ در ایالت اوهایو، ایالت متحده آمریکا متولد شد. آثار او را می توان به سه گروه تقسیم کرد :تصاویر پرتره ، مستند و عکاسی علمی. او یکی از برجسته ترین عکاسان زن است و به دلیل ثبت تصاویر پرتره و مستند از زندگی و اجتماع آمریکا، شناخته شده است .

در زمانی که کار کردن برای زنان آنچنان هم مورد پسند جامعه و قابل قبول نبود ، آبوت خود را به عنوان یکی از با استعداد ترین عکاسان کشور مطرح ساخت .

زندگی هنری او شامل چهار بخش اصلی است : ۱-عکاسی پرتره از افراد مشهور پاریس در دهه ۲۰، عکاسی مستند و تاریخی از نیویورک در دهه ۳۰ ، عکاسی ازموضوعات علمی در دهه های ۵۰ و۶۰ ، ترویج آثار عکاس فرانسوی Euge Atget .

او در دنیای قوانین سخت و خشک اجتماعی زاده شده بود اما نوعی جسارت و حس استقلال باعث شد که او از چنین محدودیتهای اجباری جامعه بیزار گردد.

آبوت در سن ۲۰ سالگی ، زمانی که در نیویورک زندگی می کرد ، شروع به آموختن روزنامه نگاری ، طراحی و مجسمه سازی کرد اما در سال ۱۹۲۳ زمانی که تجربیاتی در این رشته ها کسب کرد آمریکا را ترک کرده و به پاریس رفت . در ابتدا در یک تاریکخانه، دستیاری مان ری را انجام می داد سپس استودیو پرتره خود را تاسیس کرد جایی که تصاویر بسیاری از چهره های برجسته ادبی و هنری زمان را ثبت کرد.

او یکی از حامیان عکاسی ” صریح ” بود که هیچ جلوه ویژه ای در تصاویر استفاده نمی کردند. او معتقد بود که عکاسی نوعی سند سازی است و باید ماهیت واقعی تصاویر را حفظ کرد و اگر عکاسی بخواهد از سایر رسانه ها تقلید کند نمی تواند رشد کند.

برنیس ابوت (عکاس) در زمان اقامت خود در پاریس با یک عکاس فرانسوی به اوژن آتژه ” Euge Atget ” آشنا شد و به آثار او علاقمند گردید . اوژن آتژه یکی از طرفداران عکاسی مستند تاریخی بود و بخش زیادی از زندگی خود را به ثبت زندگی و معماری در حال تغییر پاریس صرف کرد. اشتیاق انجام پروژه نیویورک در دهه ۳۰ در این زمان در آبوت به وجود آمد.

زمانی که او در سال ۱۹۲۹ به نیویورک بازگشت دوره جدید از فعالیتهای حرفه ای او آغاز گردید . او در نظر داشت شهر نیویورک را به گونه ای به تصویر بکشد که تاکنون کسی آن کار را نکرده بود.

او اکثر تصاویر خود را از ساختمان ها، ساختمان های نیمه تمام ، تابلوهای تبلیغاتی ، صحنه های گریز از آتش و اصطبل ها گرفت . بسیاری از مناطقی که او عکاسی کرده بود در جریان توسعه ساختمان سازی نیویورک از بین رفتند و بسیاری از آن تصاویر در سال ۱۹۳۹ در کتابی به نام ” نیویورک دگرگون شده” به چاپ رسیدند.

برنیس ابوت (عکاس) در دهه ۴۰ و۵۰ توجه خود را به سمت عکاسی علمی معطوف کرد. او که شیفته عکاسی علمی شده بود واحد های درسی شیمی و الکترونیک را برای درک بهتر از مسائل علمی گذراند .

این عزم آهنین او در یادگیری سبب موفقیت او در این حرفه شد. با اینکه انجمن علمی به تلاش های او بدگمان بود اوسالهای زیادی را صرف کرد تا دانشمندان و ناشران را متقاعد سازد که تصاویر و عکس ها را نیز در کتاب ها قرار دهند زیرا در آن زمان آنها بر این باور بودند که وجود طرح ها در کتاب ها کافی و نیازی به حضور عکس نیست .

در سال ۱۹۵۸ او از سوی موسسه فنی ماساچوست ماموریت یافت تا تصاویری باری کتاب های درسی فیزیک تهیه کند . تصاویر او از حباب های صابون ، الگوهایی امواج، توپ های جهنده ، آچارهای در حال چرخش و پرتوهای نور نشان دهنده اصول علمی بودند . در طی این کار ، آبوت تکنیک های جدیدی از عکاسی را با موفقیت به اجرا گذاشت.

عکس پرتره او در پاریس شهرت زیادی برای او به ارمغان آورد . او از بسیاری افراد مشهور و برجسته زمان خود همچون: جیمزجویس(نویسنده ایرلندی) ، ژان کوکتو(نویسنده و فیلم ساز فرانسوی) و پرنسس Eugie Murat (نوه امپراطور فرانسه) عکاسی کرد. تصاویر او به دلیل بی واسطه جلوه دادن شخصیت افراد به خصوص زنان حیرت آور بودند.

برنیس ابوت در طول زندگی خود دست به نگارش متونی در خصوص ماهیت و عمل عکاسی زد. بخش زیادی از تفکر او را می توان از طریق اعتراض دایمی او به کارها و تاثیر آلفرد استیگلیتز شناخت.

ابوت در سال ۱۹۲۹ با استیگلیتز ملاقات کرد و او را خودپسند و پرمدعا یافت. ابوت برخلاف استیگلیتز که نوگرا بود بر این باور بود که در وسایل ابزارها و معماری دیوانه‌وار ما شعری جاریست و این که عکاسی باید به تعهدات شهروندی ما جامه‌ عمل بپوشاند : “یک عکس باید در بالاترین سطح هنر و کیفیت ارائه شود، اما وقتی جدی به آن فکر می کنیم پی می بریم که عکس باید در ارتباط مستقیم با جهانی باشد که در آن زندگی می کنیم.”

برنیس ابوت برخلاف استیگلیتز و پیروانش در گالری مهم “۲۹۱” هیچ ارتباطی بین عکاسی و نقاشی قائل نبود: «اگر یک رسانه با ماهیت یک تصویر واقعگرا از لنز شکل می‌گیرد دلیلی نمی ‌بینم این همه تلاش کنیم تا این ویژگی را از بین ببریم. در حالی که ما باید این ویژگی را باور کنیم از آن بهره ببریم و تاجای ممکن به تفحص در خصوص آن بپردازیم.»

برنیس ابوت تن به استفاده از خصوصیت آوانگارد تصاویر نداد و هم چنان محتوای رئالیست و مستند را برتر می دانست. او اعتقاد داشت عکاسی باید به سمت بیان مستند حرکت بکند. عکاسی با گرایشی یه سمت واقعی و تاریخی، نه مصنوعی، عکاسی باید ثبت بکند نه تصور بسازد.

عکس های ابوت بازتاب فلسفه‌ی او بود. او هفتاد سال تلاش کرد تا ماهیت متغیر زندگی روزمره را به قاب تصویر بکشاند. در خلال این کار او به نگرشی نوگرا و زیبایی شناختی از رئالیسم دست یافت که نمایانگر تصویر آمریکا، رسانه عکاسی و جوهره قرن بیستم بود. ایده‌ها و آثار برنیس ابوت، او را به یکی از عکاسان مهم و تاثیرگذار تاریخ عکاسی بدل ساخته است.