ویلیام یوجین اسمیت “عکاس خبرنگارآمریکایی “
ویلیام یوجین اسمیت عکاس خبرنگار معروف آمریکایی است . او بدلیل بی توجهی و مصالحه نکردن با استانداردهای حرفه ای عکاسی و به نمایش کشیدن عکسهای واضحی از خشونت ها در جنگ جهانی دوم شهرت فراوانی یافت.
عکاسی خبری _ همه اتفاقهایی که در دنیا رخ می دهند و موجب تحولات عظیم می شوند مانند جنگها، شورشها، فجایع و مصیبت های طبیعی باید به شیوه ای کاملا بی طرفانه نشان داده شوند امروزه تلویزیون باعث می شود که ما خود را جزو آگاه ترین آدمها بدانیم.
در حالی که به دلیل تحریف واقعیت ها، روز به روز و به سرعت در مسیر بی خبری در حرکتیم در چنین اوضاعی ، عکاسی خبری نقش عظیمی در اطلاع رسانی به مردم ایفا می کند و این رسانه تحت هیچ شرایطی نباید فضا و اتفاقات واقعی را بازآفرینی کند و یا آنها را دگرگون جلوه دهد.
عکاسی خبری به دلیل انتشار گسترده آن در نشریه های مختلف ، بیش از هر شاخه دیگر عکاسی بر افکار و عقاید مردم اثر می گذارد؛ به همین دلیل لازم است که عکاس خبری از کمال امانت و آگاهی نیرومندی برخوردار باشد تا بتواند با درک صحیح موضوع آن را ثبت و عرضه کند با چنین شرایطی ، ویلیام یوجین اسمیت نماینده شایسته عکاسان خبری است ؛ کسی که زندگیش را وقف عکاسی خبری کرد.
ویلیام یوجین اسمیت ( عکاس خبرنگار )، پیشروترین عکاس خبری عصر ما، یک عیبجوی مشفق بود که به گفته خودش با شور و هیجان آمیخته با عقل و منطق درباره شرایط انسانی اظهارنظر می کرد.او در سال ۱۹۱۸ در ایالت کانزاس به دنیا آمد و در دوران دبیرستان در یک روزنامه محلی به کار پرداخت .
در سال ۱۹۳۶ با استفاده از یگانه بورسی که برای رشته عکاسی وجود داشت ، وارد دانشگاه نوتردام شد پس از یک نیمسال تحصیلی ، به خاطر اشتباه استادش در نمره درس تاریخ ، آنجا را به قصد نیویورک ترک کرد بعد از همکاری کوتاهش با نشریه نیوزویک ، در سال ۱۹۳۹ به مجله لایف پیوست ؛ اما به دلیل رضایت نداشتن از وظایفی که مجله لایف به او می سپرد و استفاده سطحی آنها از عکسهایش ، پس از۲ سال از آنجا استعفا کرد.
علاقه اش به عکسبرداری از وقایع جنگ به فعالیت مستقلش پایان بخشید و پس از آن که ماموریتش را برای چند نشریه مختلف انجام داد و تجربیاتی اندوخت ، بار دیگر در سال ۱۹۴۴ به عنوان خبرنگار مجله لایف در اقیانوس آرام ، همکاری خود را با این نشریه از سر گرفت .
در اوکیناوا مستقر شد و به عکاسی از صحنه های جنگ پرداخت عکاس دیگری به نام ارنی پایل که در آنجا حضور داشت ،
درباره اسمیت گفته بود: ویلیام یوجین اسمیت ایده آلیستی است که می کوشد کارهای بسیاری صورت دهد؛ اما این کار یا او را در هم می شکند و یا می کشد این پیشگویی ارنی پایل در سال ۱۹۴۵ به تحقق پیوست و اسمیت به سختی مجروح شد و به مدت دو سال در نیویورک بستری شد قدم به باغ عدن عکسی که او از دو فرزندش گرفت به دو سال بی تحرکی اجباری اش در دوران نقاهت پایان بخشید این اثر یکی از عکسهای به یاد ماندنی نمایشگاه معروف “خانواده بشر” استایکن بود.
یوجین اسمیت از سال ۱۹۴۷ تا۱۹۵۴ برای مجله لایف چندین گزارش مصور عالی تهیه کرد. بهترین این گزارش ها از نظر خود اسمیت گزارشی بود درباره یک قابله سیاهپوست که در یک ناحیه روستایی در کارولینای شمالی کار می کرد خود اسمیت درباره آن گزارش می گفت :
آن گزارش نتیجه بخش ترین کار عکاسی من بود اما به اعتقاد بسیاری دیگر، بهترین و گویاترین گزارش مصور اسمیت ، دهکده اسپانیایی بود که به صورت ترکیبی عالی از عکس و کلام در سال ۱۹۵۱ تهیه شد.
عکسهای این گزارش از روستای دورافتاده ای در غرب اسپانیا گرفته شد که مردم آن در فقر، کار و مذهب کاتولیک زندگی خود را سپری می کردند.
دیگر گزارش های مصور اسمیت نیز با ارزشهای والای مشابهی تهیه شد یکی از آنها درباره دکتر آلبرت شوایتزر در آفریقا بود که باعث شد اسمیت در سال ۱۹۵۴ برای بار دوم از مجله لایف کناره گیری کند؛ زیرا او با نحوه انتخاب و کادر بندی مجدد و صفحه آرایی عکسهای آن توسط سردبیر مخالف بود.
پس از این ماجرا او به آژانس مگنوم پیوست و با انجام چند گزارش تصویری مستقل ، تدریس و آماده سازی کتاب قدم به باغ عدن که باید مجموعه آثارش را در برگیرد، شهرت و اعتبار خود را تثبیت کرد.
اسمیت در دهه ۷۰ میلادی ، آخرین گزارش مصور مهم خود را درباره شهر میناماتا در جنوب ژاپن و ماهیگیران جزایر شیرانویی تهیه کرد مردم آن ناحیه قربانیان آلودگی محیط زیست در اثر ضایعات یک کارخانه مواد شیمیایی بودند.
قربانیانی که با درد، اختلال های عصبی ، تغییر شکل های مادرزادی و مرگ دست به گریبان بودند. انتشار آن عکس های مهیج و مستند باعث شد که به محیط زیست توجه بیشتری شود و برای جبران خسارات قربانیان آن، کوششهایی صورت بگیرد.
یوجین اسمیت ( عکاس خبرنگار ) هیچ جنبه شاعرانه ای به صحنه هایش نمی بخشد و نمی کوشد تا آنها را زیبا جلوه دهد با این حال جنبه ای دوست داشتنی و لطیف در پدیده هایی که او عکاسی می کند، وجود دارد.
او برای گرفتن عکس هایش آنقدر شور و نیرو دارد که نتیجه کار چیزی فراتر از عکاسی برای هنر و امثال آنهاست او همیشه آرزو می کرد که عکسهایش بتواند کسی را به تحرک وادارد و منشا عمل و اثر بشود یا چیزی را تغییر بدهد؛
اتفاقی که از طریق عکسهایش صورت گرفت و موجب ویرانی یک بازداشتگاه ، ساخته شدن بیمارستان برای یک قابله ، مبارزه علیه بیماری، آلودگی محیط زیست و نژادپرستی شد.
یوجین اسمیت در سال ۱۹۷۸ پس از۴۰ سال عکاسی ، در تاکسون آریزونا درگذشت و میراثی گرانبها از خود به یادگار گذاشت او خود را جدا از آدمها حس نمی کرد و در مقابل کسانی که او را به اصرار شخصیتی افسانه ای می خواندند، خود را معمولی و کم اهمیت می دانست
یوجین اسمیت درباره خود می گوید: من یک ایده آلیست هستم اغلب احساس می کنم که دلم می خواهد هنرمندی در برج عاج باشم اما با این حال ضروری است که با مردم در ارتباط باشم بنابراین باید از برج عاج خویش خارج شوم برای این کار یک فتوژورنالیست هستم ؛
اما همیشه بین طرز تلقی ژورنالیست هایی که به ثبت واقعیت ها می پردازند و هنرمندانی که با واقعیتها بیگانه اند مرددم من بیش از هر چیز به صداقت در کار معتقدم صداقت با خودم این گفته که مانند میراث اخلاقی بزرگی موید ارزشهای هنرمندانه یوجین اسمیت است برای بسیاری از عکاسان مستندی که پیرو شیوه او هستند به یادگار مانده است.
بیشتر بخوانید
