عکاسی خیابانی (بخش دوم)

یکی از کارهایی که دیان اربوس عکاس خیابانی انجام می داد همین بود، و در واقع با سوژه ها زندگی می کرد. به منزلشون میرفت و اونقدر با اونها بود تا بتونه بهترین پرتره رو ازشون بگیره.

او برای ثبت پرتره های فوق العاده اش عادت داشت توی خیابان به غریبه ها ، مخصوصا اونهایی که از نظر مردم عجیب بودند نزدیک بشه، باهاشون ارتباط برقرار کنه و ازشون عکس بگیره. دیان با علاقه و عشق عجیبی از سوژه هاش عکس هایی میگرفت که احساس مخاطب رو درگیر میکنن.

به همین دلیل است که هنوز پس از نیم قرن از فوتش هنوز عکسهایش جایگاه ویژه ای در بین مخاطبین و عکاسان دارد.

از اون به عنوان فصل گمشده عکاسی نیز نام می برند. زیرا آرشیو عکسهایش پس از فوتش پیدا شده و جامعه عکاسی را شگفت زده کرد.

ویوان همیشه دوربینش همراهش بود او عاشق عکاسی از غریبه ها و سوژه های جالب در خیابان بود.

ریچارد اودون را بیشتر به عنوان یک عکاس مد توانمند می شناسند که گرانترین عکس پرتره جهان بنام او ثبت شده است.

اما علاوه بر عکاسی تجاری مدلینگ از سلبریتی ها و افراد مشهور، اوعلاقه خاصی به عکاسی از افراد عادی داشت.

از شاخصه های عکسهایش می توان به استفاده از نگاتیوهای حساسیت پایین و نوع محلول ظهور و ثبوت عکس در کنار توجه ویژه به فرم و کادر و نگاه سوژه نام برد.

عکسهای پرتره سیاه و سفید او در عین سادگی، چیزی از عمق ذهن و وجود سوژه رو نشون میدهند. و داستانی از شخصیت سوژه برایمان دارند.

گیلدن جزو عکاسانی است که زییادی به سوژه نزدیک می شه و از اینکار احتمالا لذت هم می برد.

وقتی در خیابان در حال عکاسی است در لحظه سوژه را انتخاب و در صورت سوژه حجوم می برد و با کادر بندی کاملا صحیح قبل از هرگونه عکس العملی از طرف فرد عکسی می گیرد که مخاطب را شگفت زده می کند.

اون نیز مثل اکثر عکاسان خیابانی علاقمند به سوژه های خاص و چهره های غیر معمول است.