دیوید بیلی “عکاس برجستهی مد و پرتره “
دیوید بیلی عکاس مد و پرتره بریتانیایی است که به خاطر تصاویر مشهورش از مدلها و افراد سرشناس شهرت جهانی دارد.
دیوید بیلی در سال ۱۹۳۸ در انگلیس به دنیا آمد، او کار عکاسی را از دوران سربازی برای نیروی هوایی سلطنتی آغاز کرد و در سال ۱۹۵۹، دستیار یک عکاس مد و پرتره به نام «جان فرنچ» شد.
دیوید بیلی در سال ۱۹۳۸ در انگلیس در خانواده ای کارگری که ساکن محله فقیرنشینی در منطقه ایست-اند لندن بودند، به دنیا آمد. بیلی عکاسی را دردوران سربازی برای نیروی هوایی سلطنتی آغاز کرد و در سال ۱۹۵۹ دستیار عکاس مد، جان فرنچ شد. یک سال بعد با مجله انگلیسی Vogue قرارداد بست.
او به شکل برق آسا به شهرت رسید و رویکردی جدید و شخصی به عکاسی مد و پرتره که در راستای فرهنگ دهه ۶۰ قرار داشت، افزود.
وی همسر سابق کاترین دنو هنرپیشه ی فرانسوی است. کارهای بیلی در نشریات بزرگ بین المللی چون Vogue و Harper’s Bazaar به چاپ رسیده و تا به حال بیش از ۳۰۰ طرح تبلیغاتی را هدایت کرده است.
آنتونیونی در فیلم بزرگنمایی که در ۱۹۶۷ آن را ساخت، شخصیت عکاس قهرمان فیلم را از دوید بیلی الهام گرفت.
بیلی با میل و رغبت پذیرفته بود که بخت و اقبال و اوضاع و احوال مساعد، اهمیتی به اندازه استعداد وی در صعود برق آسایش به سوی موفقیت داشته است ، موفقیت هم به عنوان عکاس وقایع نگار و هم به منزله مظهر ” فرهنگ جوانان” که خاص سالهای ۱۹۶۰ بود.
دیوید با چاپ کتاب خود با عنوان “خدا حافظ کوچولو و آمین” که در ۱۹۶۶ انتشار یافت و نشان دهنده ی آشوب سالهای ۱۹۶۰ او بود، این دهه را بدرود گفت.او همواره هنرمندی در حال پیشرفت بوده است و نیرو و علاقه ی خستگی ناپذیرش درکار عکاسی ، پیوسته سبب موفقیت وی در طول سالها شده است.
به استثنای دوره خاصی که در سالهای ۱۹۶۰ ، عکس های مد و تکچهره های بیلی دارای خصوصیات ویژه ای بودند ، آثار عکاس وی کاملا فاقد سبکی خاص هستند . او همواره از مدل های عکس های مد خود الهام پذیرفته و در این باره اظهار داشته است:”من سبکی ندارم ، اما مدل هایم چرا.”
بیلی عنصری تازه و طراوت بخش را در کار عکاسی مد وارد ساخت و آن این بود که حالت طبیعی مانکن ها را جایگزین ظاهر مغرور و تصنع آمیز و بسیار پیچیده آنها که خاص عکس های دهه ۱۹۵۰ بود، ساخت.
در سال ۱۹۷۷ مجله مد و مطالب سرگرم کننده ی خود را با نام ” ریتز” دایر ساخت که با موفقیت زیادی روبه رو شد . سپس با ماری هلوین ازدواج کرد. این وقایع مختلف موجب آغاز مرحله تازه ای در کار بیلی شد. او همواره شیفتگی زیادی نسبت به عکاسی داشته و پیوسته در مورد کار عکاسان دیگر کنجکاو بوده است.
علاقه مفرطی به وسایل عکاسی داشت و در عین حال پذیرفته بود که اگر به جای کار کردن با فنون مختلف، به استفاده از تنها یک قطعه بسنده می کرد، احتمالا عکاس بهتری می شد. او مجموعه ای از ۶۰ نوع دوربین عکاسی را در اختیار داشت ، از دوربینهای بسیار سبک و خودکار تا دوربینهای دارای صفحه ی ۸ در ۱۰ اینچ.
بیلی مرتبا عکس رنگی می گرفت اما موفقیت و برتری او اساسا در زمینه عکاسی سیاه و سفید بوده و در بطن این عرصه از عکاسی ، شاخص ترین تصاویر او آنهایی هستند که تضاد های رنگی شدیدی دارند.
دیوید بیلی: “خلاقیت تماماً یک تصادف است. به همین دلیل است که من دوربین آنالوگ را ترجیح می دهم. دیجیتال تصادف را کنار گذاشته است. تمام عکس های دیجیتال بی عیب و نقص هستند، و کاملاً ملال آور.” “من بیشتر به صحبت کردن ( با سوژه ) می پردازم تا عکس گرفتن. برای من گفتگو بخشی از عکس گرفتن است.”
او معمولا برای گرفتن پرتره از زمینه سفید استفاده میکند. پرترههای او ساده هستند و به اعتقاد خودش خلاقیت نهفته در آنها، حاصل تصادف است. او کار با دوربین آنالوگ را ترجیح می دهد.او سعی میکند هنگام عکسبرداری از چهرههای مشهور، پیشذهنیتی از آنها نداشته باشد.
حرفه عکاسی دیوید بیلی باعث شد تا به تدریج با شخصیت های برجسته ی جامعه بریتانیا ارتباط پیدا کند. نخستین نمایشگاه موزه ای او در سال ۱۹۷۱ در «گالری پرتره ملی» برگزار شد.
بیلی در سال ۱۹۷۲ انتشار مجله ی مد و عکاسی «ریتز» (Ritz) را آغاز کرد. عکاسی او از چهره های سرشناس برای نشریاتی مانند «هارپرز بازار» و «لاندن تایمز»، در سراسر دهه های ۱۹۷۰، ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ ادامه داشت.
بیلی چندین تبلیغ تلویزیونی را کارگردانی کرد و چند کتاب و فیلم مستند و داستانی را نیز پدید آورد ،در سال ۲۰۰۱، به دلیل خدمات خود در راه هنرهای زیبا، موفق شد نشان رتبه فرماندهی امپراطوری بریتانیا (CBE) را نیز دریافت کند.
دیوید بیلی یکی از پیشروان عکاسی معاصر به شمار می رود و بعضی از جذاب ترین و گیرا ترین عکس های پنج دهه ی اخیر را به ثبت رسانیده است.
گردآوری و تنظیم : فاطمه نوروزی
بیشتر بخوانید